“Toch vindt het flauw”, hoor ik Lilian zeggen, met een gebaar alsof ze direct wil weg wapperen wat ze zegt. Lilian zit in de basiscursus Geweldloze Communicatie en deelt dit met haar negen cursusgenoten en mij, de trainer. “Wat vind je flauw?”, vraag ik. “Nou, ach, het doet er ook niet toe”, zegt ze, ongemakkelijk met deze aandacht. “Ik ben nieuwsgierig geworden, dus nu wil ik de rest ook wel weten”, voeg ik toe. “Nou, weet je, het basketballen zelf vind ik fantastisch, maar ik wil niet elke keer daarna acht biertjes drinken, alsof we altijd verplicht twee uur gezellig moeten zijn.”
“Aaah”, zeg ik: “Dus je wilt wel graag samen basketballen, en misschien ook wel een biertjes drinken daarna, maar niet het idee hebben dat je er alleen bij hoort als je na elke training twee uur blijft hangen en acht biertjes drinkt…is dat het?” “Ja, ja inderdaad”, beaamt Lilian, en….ja…ik vind het gewoon flauw….nou ja, laat maar.” Opnieuw is het duidelijk dat er meer leeft bij Lilian, en opnieuw lijkt ze het van tafel te willen vegen, alsof ze niet belangrijk is, alsof ze de groep vanavond lastig valt, terwijl ze juist bijdraagt. “Vind je het flauw dat ze je niet lijken te accepteren als je op je eigen voorwaarden zou blijven?” gis ik verder.
“Nou ja! En weet je”, gaat Lilian verder, zoals zo vaak als iemand empathisch beluisterd wordt: “Ik mis het basketballen best, maar ik ben weggegaan omdat ik niet meer tegen die groepsdruk kon. Dan zouden ze toch op zijn minst kunnen zeggen dat het jammer is dat ik niet meer mee doe?” Aha, we komen steeds dichterbij de kern. “Kan het zijn dat je graag erkenning wilt voor de keuze die je gemaakt hebt? Dat je gezien wilt worden in dat het een moeilijke keuze was om voor jezelf op te komen?” gis ik verder. “Ja, ja precies, dat”, beaamt Lilian nu: “Op zijn minst dat het erkend wordt en niet onbesproken blijft. Nu hoor ik alleen maar dat het ‘flauw’ is dat ik ben weggegaan.”
“Dank je wel Lilian, dat je dit deelt. Ik ben je dankbaar, omdat ik me nu makkelijker met je kan verbinden en met wat er bij je leeft, maar ook omdat we allemaal van jouw voorbeeld kunnen leren. Wat ik hoor is namelijk dat je erkenning wilt voor iets wat bij jou toen niet helder was. Er waren vage gevoelens van onvrede en frustratie en je hebt uiteindelijk je eigen keuze gemaakt, zonder dat je helder hebt kunnen verwoorden aan je basketbal teamgenoten, waarom je er uiteindelijk voor koos om eruit te stappen. Klopt?
Ik zie Lilian knikken. Je had op dat moment ook niet het gereedschap om helder te verwoorden wat je dwars zat, anders had je dat wel gedaan en waren er waarschijnlijk meer keuzes geweest dan de twee uitersten ‘blijven’ of ‘weggaan’. Dat gereedschap om duidelijk te zeggen wat belangrijk voor je is, krijg je hier namelijk mee. Maar het punt is dit: hoe kunnen andere mensen rekening houden met jouw voorkeuren, als je zelf niet weet wat je wilt, laat staan onder woorden kunt brengen wat belangrijk voor je is..?”
“Ja, dat is inderdaad lastig”, beaamt Lilian. Dit is hoe het regelmatig gaat: je weet wat je niet wilt en merk dit aan onaangename gevoelens, maar je weet nog niet helder wat je wel wilt. Wil je meer duidelijkheid krijgen in je leven over wat belangrijk voor je is? Volg dan een cursus Geweldloze Communicatie bij mij of een van mijn collega’s. Een ding is zeker: je gaat heel helder leren vertellen wat belangrijk voor je is! En als je zelf niet duidelijk articuleert wat je wilt, hoe kunnen anderen dan rekening met je houden?
Misschien ook interessant voor jou
